Film Majan ( Majan )

در اینکه دغدغه سینمای ایران، زوم ویژه ای روی خانواده، خیانت و طلاق عاطفی دارد جای هیچ شکی نیست؛ اما از سوی دیگر نیز می توان امیدوار بود به اینکه در این وانفسا، سیفی آزادی ظهور کند و چهره متناسبی با این قشر جامعه داشته باشد. به طورقطع، همه اجتماع دارای موقعیت های دراماتیک نیست؛ مگر اینکه راوی به اندازه ای بر داستان اشراف داشته باشد که منطقا بیان لفظی سینما را دچار تشویش نکرده باشد. باید اعتراف کرد در این فیلم، بیش از آن که داستان، بیننده را به هیجان وادارد، بازی ها و چهره های شناخته شده در این حوزه، مخاطب را روی صندلی ها میخکوب می کند. شاید نکته متفاوتی که داستان «ماجان» با دیگر نمونه های ساخته شده در این حوزه یا نزدیک به آن، داشته باشد شکل بیان احساسات از طرف پدر و مادر نسبت به برخورد با فرزند است. فیلم نامه، مشخصه خاصی ندارد که بیننده را دچار تفکر درون سینمایی کند؛ پس تمام حواس خود را بر حواشی این تصادف اتفاق افتاده در سکانس های ابتدایی فیلم متمرکز می کند و این دست و پا بستگی، راوی را در معنایی به نام روایت در برابر مخاطب در ادبیات نمایشی نشان می دهد. عنوان این سوتیتر ویژگی های یک قصه سینمایی است که می توان آن را این گونه توصیف کرد: 1- ابتدا راوی باید نسبت خود را با داستان مشخص کند. 2- ارتباط معنایی میان وقایع داستان، باید از نظر منطقی و احساسی به یک اندازه باشد. 3- قبل از انتخاب یک پایان بندی کوبنده برای فیلم نامه، باید به این فکر کرد، آیا داستانی که تا به اینجا تعریف شده است لیاقت چنین پایان بندی را دارد یا خیر؟

نخستین فیلم رحمان سیفی آزاد مسیری را طی می کند که سینمای ایران تقریبا سه دهه پیش آن را طی کرده بود و سرشار از مضامین ملودرامی بود که در آن یک خانواده با بحرانی بی پایان ترسیم می شد و قرار نبود کوچکترین بارقه امیدی در آن جریان یابد. سینمایی که لعن و نفرین، تنها رویکردش بود و مفاهیم موجود در داستان نیز از اثری به اثری دیگر منتقل می شد.
«ماجان» با جر و بحث زن و شوهر بر سر نگهداری از کودک ناتوان آغاز می گردد و تا آخرین لحظات فیلم نیز این کشمکش جریان می یابد بی آنکه فیلمساز طی ساعاتی که به تماشای فیلم نشسته ایم، جزئیات بیشتری نسبت به چالش های متفاوت این خانواده به تصویر بکشد و در نهایت ایده بکری برای پایان دادن به این بحران داشته باشد. در «ماجان» شکست و بدبختی انتهایی ندارد و تلاش سازندگان این بوده تا هر چند دقیقه یکبار، تماشاگر با میزان بیشتری از مصیبت مواجه شود تا احساساتش جریحه دار شود.