Film Ghandoone Jahizieh ( Dowry's Sugar Bowl )

فیلم برای بیان داستان طنزش متوسل به انواع و اقسام توهین های اجتماعی و فردی نمی شود و به جای آن، موقعیت می سازد و از موقعیت هایش طنز می سازد. پس از مدتها، مشاهده یک طنز در سینمای ایران که در آن هیچکس به دیگری توهین نمی کند، یک امتیاز مثبت است.
«قندون جهیزیه» خوشبختانه چندتایی موقعیت طنز ناب هم ایجاد می کند که مخاطبش را بخنداند. البته ملاقلی پور نمی تواند در این ارتباط نمره کاملی بگیرد؛ تنها چند شوخی فیلم می گیرد.
بازی صابر ابر و نگار جواهریان برگ برنده «قندون جهیزیه» است. این دو حضور بازی متفاوتی نسبت به آنچه که در چند سال اخیر از آنان شاهد بودیم در این فیلم ارائه کرده اند که تماشایی و بامزه است.
فیلم شخصیت های مکمل گنگی دارد که داستانهایشان بی سر و ته است. داستانهای مکمل نظیر علاقه سرهنگ به مدیر ساختمان یا مخصوصا رابطه عطا و برادرانش، هیچ نقشی در پیشبرد فیلمنامه ندارند و اگر از فیلم حذفشان کنید هیچ اتفاقی نخواهد افتاد.

«قندون جهیزیه» در کل یک فیلم اجتماعی تلخ با رگه های طنز است که با ایجاد موقعیت های کمدی بجا، تماشاگر را به درستی جذب کرده و موجب رضایت وی می شود.
فیلمبرداری خوب در لوکیشن بسیار کوچک آپارتمان و خلق تصاویری متنوع که به لحاظ بصری مخاطب را خسته نمی کند، از نقاط قوت «قندون جهیزیه» است، همچنین خلاقیت نویسنده را هم در طراحی دیالوگ هایی که بازیگران به خوبی از پس آن بر آمدند، نمی توان نادیده گرفت.
برای نمونه تعریف «عطا» از همسرش «معصومه» که به سادگی می گوید: «مثل این ماشین هایی که کش دارند و اگر کشش را بکشی دور خودش می چرخد، دورت بچرخم» و این سادگی به زیبایی در دل مخاطب می نشیند.
علی ملاقلی پور کارگردان فیلم اولی «قندون جهیزیه» در کنار به تصویر کشیدن شرایط سخت زندگی «عطا» و «معصومه»، گریزی هم به شرایط اقتصادی سینما می زند و زیر کانه از وضعیت نا بسامان آن می گوید.
«قندون جهیزیه» به درستی از مشکلات اقتصادی طبقه پایین جامعه می گوید و با متهم نکردن صرف مسئولان، نهیبی به خود آدم ها می زند. چنان که در ابتدای فیلم می بینیم معصومه بعد از خرابی لوله آب ظرفشویی به عطا که کارش لوله کشی است می گوید: «اگر آب نمی بستی به کار مردم لوله خانه خودمان خراب نمی شد.»
در نهایت می توان گفت نتیجه اعتماد به فیلمسازان جوان می تواند بسیار درخشان باشد و حتی می شود چنین گفت که فیلم سازی در خون ملاقلی پورهاست.

فرزند نوجوان شما از طرفی در اوج خیال پردازی برای زندگی خود است و ازسویی دیگر، در اوج قضاوت های صفرویکی است؛ یعنی از عالم و آدم بیزار است. می توانید از ظرفیت این فیلم، برای تعدیل خیال پردازی و قضاوت ها استفاده کنید:«دنیا، هم می تواند با مشکلاتی چون فقر، چهره خشنش را به تو نشان دهد و هم در اوج سختی ها، آدم هایی چون صاحب خانه را برایت رو کند. می توان از ویرانه های زندگی، زیبایی های را مانند قندون یادگاری جهیزیه گلچین کرد.»

متفاوت بودن شخصیت های اصلی فیلم صابر ابر و نگار جواهریان، یکی از نقاط قوت بسیار خوب این فیلم است که در عین اینکه پربازی هستند بازیگردانی خوبی انجام شده است. ستاره بودن اکبر عبدی در این فیلم خیلی پررنگ نیست و شاید می شد برای او اتفاقات بهتری بیفتد، دوز اغراق بازی ها در برخی جاها حالت رئال بودنش را به هم می زند و طنز که قرار است فیلم را نشاط آور کند رئال بودن را به هم می زند.