فیلم «تپلی و من» اقتباسی است از فیلم «The Kid» اثر جان ترتلتاب که توسط حسین قناعت بر پرده سینمای ایران باز آفرینی شده است.
فیلم روایتگر فیلمنامه نویس مجردی به نام رامین با بازی حسن معجونی است که در آستانه رسیدن به سن چهل سالگی، نه شادابی زندگی در او دیده می شود و نه در کار و حرفه خود به موفقیت و جایگاه مد نظرش رسیده است.
رامین فردی است که به نظر می رسد در چهل سال عمر خود با مشکلات، شکست ها و ناکامی های بسیاری دست و پنجه نرم کرده و این ناکامی های مکرر در شخصیت او تاثیر گذاشته است، حالا او فردی است که اعتماد به نفس خود را از دست داده و نه تنها در این سن و سال ازدواج نکرده است بلکه از ابراز احساس و علاقه قلبی خود به خانم ابطحی با بازی میترا حجار فردی که به او علاقه مند است فرار میکند. اما این تمام ماجرا نیست و تنها قسمتی از درون پر تلاطم او است، مشکل بزرگ و اساسی رامین که گاهی با بروز تیک های عصبی خود را نمایان می کند، عذاب و وجدانی است که شاید ریشه در درون او و یا بهتر بگویم ریشه در کودکی تاریک اش دارد و همین موضوع روی زندگی، کار و روابط خانوادگی او تاثیر گذاشته و او را آزار می دهد.
ماجرا از شبی شروع می شود که او همچون عادت همیشه و در تکرار مکرر زندگی در حال استراحت در خانه است، اما ناگهان صدایی آرامشش را بهم زده و توجه اش را جلب می کند او به سمت صدا می رود و در عین ناباوری و آن هم در آستانه ورود به سن چهل سالگی که گویی سن تکامل است، با پسر بچه تپلی مواجه می شود که از قضا هشت سالگی خود اوست. ماجرا و داستانی هیجان انگیز و بسیار جذاب که نگاه و توجه تماشاگر را برای ادامه آن چه که اتفاق خواهد افتاد با خود ترغیب می کند.
حسین قناعت موفق می شود کاراکتر رامین را در همان ابتدای فیلم با مشکلات عصبی، احساسی و روان شناسی، به خوبی شخصیت پردازی کند تا همزاد پنداری مخاطب با شخصیت داستانش را بوجود بیاورد.
نقش کودکی رامین (یا همان توپلی) را سامیار محمدی بدوش می کشد، محمدی نیز بخوبی از پس ایفای نقش این شخصیت و کاراکتر چالشی بر می آید و ما با بازی بسیار زیبا و قابل تحسینی از او روبرو هستیم که حتی در مقایسه با بازی دیگر بازیگران فیلم توانسته است تقابل و مواجه خود با زمان حال و آینده را بخوبی به رخ بکشد.
