Film Moshkele Giti ( Giti's Problem )

اساسا کاظمی در ایجاد گره و خلق فضاهای دراماتیک کم آورده است در فیلم شاهد سکانس هایی هستیم که اساسا هیچ تاثیری بر روند قصه ندارند، خرید کردن گیتی و زیبا از حراجی لئون، رفتن شان نزد روانکاو (که مشخص نیست آنجا کجاست) مشت و مال نادر و ایرج کنار استخر و رد و بدل شدن دیالوگ های بی تاثیر، رفتن گیتی به شرکت صوفیا! این سه مورد که شاید هم بیشتر باشد اساسا در شکل گیری قصه بی تاثیراند بیشتر به شاخه و برگ های باسمه یی شبیه شده اند که فیلمساز ناچارا از آن ها استفاده کرده است از سوی دیگر فیلمنامه نویس در نوشتن دیالوگ ها به سمت و سوی لوث شدن رفته است طرز و لحن دیالوگ گفتن گیتی همراه با اغراق شدید شده است ایرج هم به آن غالب مورد نظر نرسیده و دائما میان طنز و درام گیر کرده است اساسا آدم های فیلم به کاریکاتورهایی شبیه شده اند که نمی توانیم با آن ها همراه باشیم ....

کارگردان با همراهی فیلم نامه نویسش می خواهند داستان تعریف کنند و تلاش شان تا حدی هم جواب می دهد. آن ها سعی می کنند از معضل آدم های سردرگوشی این دوران حرف بزنند. دورانی که سرانه مطالعه در آن به حد ترسناکی پایین است و آدم های سردرگوشی اش بیش تر از همیشه سر در زندگی دیگران دارند و دنبال حاشیه هستند. اما بهرام کاظمی از لحاظ شخصیتی انسانی ست بی حاشیه و از آن مهم تر نقدپذیر (صفتی که موجب شد این یادداشت راحت تر نوشته شود) که اهل آسمان و ریسمان بافتن نیست. ویژگی ای کمیاب در سینماگران این روزها که عامل ناموفق بودن فیلم شان را همه چیز می دانند جز خودشان و فیلم نامه ای که در دست دارند.