فیلم گرگ بازی

Gorg Bazi

فیلم از لحظه شروع تیتراژ سعی دارد قرار داد فضایش را بنا بگذارد. اسامی بازیگران به همراه سایر عوامل سازندگان فیلم به صورت دایره وار بر تصویر نقش می بندند تا شاید به مخاطب بگویند همه در یک بازی حضور دارند. به نوعی مخاطبانی که هم به تماشای فیلم آمده اند ناظر بر یک بازی هستند. به محض شروع فیلم، از تصاویری با تم قهوه ای و کنتراست زیاد به همراه یک موسیقی راز آلود در خانه ا ی قدیمی، یک فضای مرموز را متصور می شویم. پرستو (با بازی نگار جواهریان) خواب ترسناکی را که دیده تعریف می کند تا زمینه ساز اتفاقات پیش رویشان شود. یک شروع خوب را شاهد هستیم که نوید یک داستان جذاب را می دهد.

محمدامیر جلالی

پی رنگی که نویسنده ی فیلمنامه برای روایت داستانش انتخاب کرده است، برای مخاطب سینمای ایران آشنا و جذاب است. چند جوان از طبقه ی متوسط به قصد تفریح دور هم جمع می شوند، اما برملا شدن ماجراهایی که بین آن ها در جریان است، پایانی تلخ به دنبال دارد. نمونه ی این پی رنگ را پیش از این در «درباره ی الی» ساخته ی اصغر فرهادی، «سعادت آباد» ساخته ی مازیار میری و «خشکسالی و دروغ» ساخته ی پدرام علیزاده نیز دیده ایم. ظرافت دیگری که نویسنده ی فیلمنامه در روایت داستانش به کار برده، استفاده از بازی مافیاست (که نامش را متناسب با موضوع اصلی داستان به «گرگ بازی» تغییر داده) و نزد قشر متوسط جامعه بازی شناخته شده ای است. بنابراین می توان نتیجه گرفت، نویسنده با توجه به شناختی که از مخاطب خود داشته است، نوعی از فرم را برای روایت داستانش برگزیده است که ۱) مخاطب آن را می شناسد ۲) به دلیل ماهیتش دچار اُفت هیجانی نمی شود و تا پایان مخاطب را به دنبال خودش می کشاند.

ساجد متولیان