فیلم کشتارگاه

کشتارگاه

کشتارگاه فیلم خوبی است. از نوع انتخاب هوشمندانه عنوان فیلم گرفته که هم کنایه آمیز است و هم سمبلیک تا جنس گره افکنی و گره گشایی هایش که دقیقا به موقع است و همذات پنداری مخاطب را بر می انگیزد. بازی ها به اندازه اند، بخصوص امیر حسین فتحی که واقعا بر خلاف پیش فرض ها و حواشی اش در جشنواره فجر، بهترین بازیگر فیلم است. کشتارگاه را می توان با خیال راحت تماشا کرد چون هم جذابیت بصری بالقوه ای دارد و هم شعور مخاطبش را دست بالا فرض می کند و در این سالها، سینمای ایران به این فیلم ها، بیشتر نیاز دارد. فیلم هایی مثل کشتارگاه.

محسن جعفری راد

کشتارگاه عباس امینی که نگاه جست و جو گر فیلمسازی است که حاشیه ای چند ساله را به متن کشانده است تا محکم به صورت شخص بیننده بکوبد. اگر تحمل این سیلی سخت را ندارید، کشتارگاه را نبینید.

زهرا مشتاق

کشتارگاه یکی از متفاوت ترین آثار سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر است. البته نه به این معنا که از لحاظ فرمی فیلمی متفاوت و منحصربه فرد باشد بلکه با فیلمی طرف هستیم که تا جای ممکن سعی می کند از کلیشه های حاکم بر سینمای ایران استفاده نکند.
جهانی که عباس امینی به عنوان کارگردان کشتارگاه در این فیلم ترسیم می کند، دنیایی است که در آن شخصیت ها همه مجبور هستند برای گذر زندگی خود کارهای غیرقانونی انجام دهند. هر کدام از شخصیت ها گناهان بزرگی دارند که برای به زندان افتادن همیشگی آن ها کافی است. از سوی دیگر، این کاراکترها دارای شخصیت پردازی کاملا انسانی بوده و مانند افرادی که در جامعه با آن ها روبرو می شویم رفتار می کنند.
عباس امینی و حسین فرحزاد به عنوان نویسنده های کشتارگاه به خوبی توانسته اند که وجه انسانی را در این شخصیت ها ایجاد کنند.

شایان کرمی

شاید بتوان از فیلمبرداری "کشتارگاه" به عنوان یکی از نکات مثبت فیلم یاد کرد. اما خرده داستان های فیلم بی ربط به قصه اصلی هستند. به تصویر کشیدن دلالی دلار و خرید و فروش آن بدون هیچ کارکرد سینمایی، منجر به گسست اساسی ساختمان فیلمنامه شده.
"کشتارگاه" تا حد زیادی شعار زده است. دیالوگ های مهندس و اشاره به بالا و پایین کشیدن دلار، بیش از حد معمول بی ربط به قصه است!
در بخشی از فیلم، صاحب کشتارگاه فیلم های ضبط شده توسط دوربین مدار بسته را از بین می برد. اما مشخص نیست که چگونه فامیل های قربانی او را به عنوان قاتل عزیزشان شناسایی و به سزای اعمالش می رسانند!
به تصویر کشیدن همزمان آدم های قصه و گوسفندها و تاکید بر تشابه آنها، قابل تامل است اما مشکل اینجاست که فیلمساز در این خصوص زیاده روی کرده و به هر بهانه ای در طول قصه، انسان دو پا را گوسفند می داند که البته قرار نیست سرنوشتی بهتر از سلاخی نصیبش شود!

میثم کریمی