فیلم آب نبات چوبی

Abnabat Chubi

آب نبات چوبی چهارمین فیلم حسین فرحبخش در بستر سینمای ملودرام اجتماعی تکمیل کنندۀ دو فیلم قبلی اش، خصوصی و مستانه محسوب می شود، آب نبات چوبی دغدغه مند است که می کوشد فراتر از خط قرمزها، قصه یی را روایت کند که بارها شاید موضوع مشابه اش را در روزنامه های حوادث خوانده ایم. دختری که می خواهد به خواسته های عجیب و غریبش برسد اما یک برادر متعصب و خانواده سنتی باعث می شوند که مسیر زندگی دختر عوض شود .
شیوۀ فیلمسازی فرحبخش به ما ثابت کرده است او در هر فیلمش می خواهد ما را وارد جریان های روز جامعه کند. جریان های تعلیق وار که مخاطب بعد از پایان فیلم بازهم درگیر کلیت داستان باشد، فرحبخش با تسلط کامل ساختار روایی آب نبات چوبی را به گونه یی بنا کرده است که یک سوم ابتدایی فیلم نمی توانیم هیچی شک و حدسی دربارۀ پایان فیلم داشته باشیم اما در این یک سوم ابتدایی فیلم، استفادۀ نابجایی از فرم شده است که ریتم داستان را نه تنها خدشه دار کرده بلکه انگار فیلمساز ترسیده است که دستش رو شود، در سکانس های آغازین اغراق در قصه و شخصیت ها مثل همان برادر تعصبی یا نگین که بازی اش و طرز دیالوگ گفتنش به شدت لوس و باسمه ای است، احساس می شود . فیلم از جای درستی شروع نمی شود و به دلیل لو نرفتن اصل قصه فیلم در سکانس های اول درجا می زند به نوعی که مشخص است فیلمساز دستش به جایی بند نیست و می خواهد زمان فیلم را با خرده اتفاقات تلف کند، همین باعث می شود که سوژه از بین می رود و عنصر غافلگیری خیلی زود و بی تعلیق اتفاق می افتد، شخصیت معصوم و مهربان فرهاد یک باره تبدیل به یک مرد خیانت کار می شود ، حتی قصه نمی تواند گذشته یی را از این شخصیت ها به ما نشان بدهد.

افشین علیار