فیلم متری شیش و نیم

Metri Shish va Nim

متری شش و نیم را به جرات می توان محصول هوش و پشتکار و مردم شناسی فیلمساز دانست.

علی نعیمی

باشکوه. نفس گیر. جان دار. فیلمی پر از لحظات ناب سینمایی.بگذارید مشخص تر صحبت کنیم. هیچ فیلمی در سینمای ایران نبوده که احاطه اش بر انبوه سیاهی لشگر و ساختن فضایی غریب بواسطه آن ها این اندازه ستودنی و تاثیر گذار باشد.

شهرام اشرف ابیانه

قصه از جایی تقریبا دور از یکی از شخصیت های محوری اش شروع می شود؛ وقتی ما و پلیس ها هیچ کدام حتی در حد اسم هم سرنخی از او نداریم و بعد قدم به قدم، از آن آدم مرموز و قدرتمند که می خواهند به دامش بیندازند (ناصر خاکزاد) پرده برمی دارد. سردسته باهوش یک باند قاچاق مواد مخدر، که هیچ وقت هیچ جا ردی از خود به جا نگذاشته و دستگیری اش غیرممکن به نظر می رسد. این حس دور از دسترس بودن ناصر، در موقعیت های گوناگون داستان به درستی به بیننده القا می شود. توجه به جزئیات حقوقی و قضایی پرونده هم از تحقیقی دقیق برای نگارش فیلمنامه خبر می دهد. مثلاً این که پلیس چطور می تواند با یک تغییر کوچک در گزارش انتظامی (این که کار موادفروشان خرده پا را، تشکیل باند، بداند یا یک قاچاق معمولی ساده) همه چیز را برای متهمان زیرورو کند؛ یا چگونه بدون ضرب و شتم و توهین و شکنجه غیرقانونی، می توان مطلعی را که برای تحقیقات به آگاهی احضار شده، اما از گفتن حقیقت سرباز می زند (الهام با بازی پریناز ایزدیار)، تحت فشار روحی قرار داد و آرام آرام مقاومتش را شکست.
پیچ و مهره های درام برای این جست وجوی گام به گام، به دقت طراحی شده اند. معدود سهل انگاری هایی هم اگر در پیش بردن قصه هست، به لطف اجرای درجه یک آن، نادیده گرفته می شود و چندان به چشم نمی آید. سعید روستایی برای کارگردانی متری شیش و نیم، در هیچ سکانسی کم نگذاشته است.

سیداحسان عمادی

"متری شش و نیم" دیالوگ ها و بازی های نسبتا خوب، هیجان های به موقع و ریتمی قابل قبول دارد اما مشخصه اصلی اش این ها نیست بلکه فُرم موذیانه آن است؛ درحالیکه کارگردانش، بخاطر پرداختن به سوژه ی «پلیسِ وظیفه شناسِ ایرانی» تقدیر می شود، ما شاهد یک روایتِ «مخدوش» و «در لفافه» هستیم که در پیِ برجسته کردنِ سوژه دیگری است.
برگردیم به ابتدای فیلم. «یک اتفاق تکان دهنده» نتیجه ی فرارِ یک مجرمِ جوان از دست حمید، پلیسی باسابقه است. بنابراین ما فورا به دیدنِ ادامه فیلم ترغیب می شویم. «پلیسِ خشن» اولین چهره ای است که از گروهِ چند نفریِ مردانِ قانون می بینیم. این خشونت کم کم جای خودش را به ابهت پلیس می دهد و ما را جذب می کند؛ صفتی که جا داشت از همان ابتدا به جای خشونت، از آنها می دیدیم. اما چیزی نمی گذرد که ابهت نیز در نهایت جای خودش را به ندامت و پشیمانیِ پلیس می دهد؛ پشیمانی از هرآنچه برای قانون انجام داده است.
صحنه های متمادی و حتی کِشدار، برای بیان دردهای مجرم سپری می شود؛ آن هم مجرمی که ذره ای پشیمان نیست و از پول درآوردن سیر نمی شود. اولین موزیک احساسی فیلم به او اختصاص داده شده و حتی عنوان فیلم، یادآورِ یکی از خاطراتِ تلخ اوست.
نویسنده فیلم یک راوی صادق و بی طرف نیست و می خواهد به ما بقبولاند که ناصر خاکزاد را مستحقِ اعدام ندانیم و به مرگش رضایت ندهیم. همراهِ او گریه کنیم و مانند پلیس وجهه ای عذرخواهانه داشته باشیم.
پلیسِ تحقیرشده، از بالا به صحنه اعدام نگاه می کند؛ او دیگر لباسِ وظیفه اش را از تن درآورده و صورت خود را در کلاه و یقه پوشانده است.

مینا سهیلی