فیلم سینمایی «خون شد» همزمان با ۵۰ سالگی «قیصر» مسعود کیمیایی در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد. اثری که به دور از حواشی فیلم قبلی این کارگردان یعنی «قاتل اهلی» ساخته شد و کیمیایی آن را به یک «خانه قدیمی که همه چراغ هایش خاموش شده و حالا کسی می خواهد آن را روشن کند» تشبیه کرده است.
«خون شد» را می توان تندیس تمام قد دنیای درون کیمیایی خواند؛ جهانی اغراق آمیز از احساسات، مناسبات و اجتماع انسانی. روایتی کلیشه ای که با «بیگانه بیا» شروع شد و هنوز هم ادامه پیدا کرده است.
در ابتدای فیلم از ظاهر فضلی (سعید آقاخانی)، حدس آن که این بار قهرمان جوانمرد و غیرتی قصه کیمیایی چه کسی خواهد بود، کار دشواری نیست. در ادامه و همان دقایق ابتدایی اثر، دیالوگ های عامیانه اغراق آمیز تنها دو دسته از مخاطبان را مجاب می کند که تا پایان فیلم به تماشای آن بنشینند؛ طرفداران سبک کیمیایی و منتقدان! دیالوگ هایی که بیشتر مونولوگ است تا گفت وگوی میان دو نقش. گویی شخصیت های داستان فارغ از آنچه در صحنه رخ می دهد و شخصیت مقابلشان با خود سخن می گویند.
