دقت در طراحی صحنه و فیلمبرداری باطمانینه به خصوص در بخشهای تاریخی کار را بگذارید کنار گشاده دستی در داستان پردازی و گره افکنی های به موقع و بدون اتلاف وقت تا دریابید می شود در مختصات داخل هم درام معمایی از نوع استانداردش ساخت.
"پسرکشی" پرپلان و پرگره و چشم نواز برای مخاطبانی است که سالهاست انبوه چرک و کراهت به اسم سینما به خوردشان داده اند و همین باعث دافعه نسبت به سینمای ملی شده.
بازی پرحس و چشمگیر ژاله صامتی که اثر گذر زمان بر پیکره زن خطاکار و به ویژه ترس و نگرانی از مواجهه با عریان شدن حقیقت را به خوبی القا میکند و درخشش بازیگران دیگر از آرمان درویش و بهاره کیان افشار تا نسیم ادبی و لیلا اوتادی و فرخ نعمتی و … از دیگر امتیازات فیلم است.
بازیگردانی در خدمت سوژه و جلوگیری از تیپ سازی به شدت به یکدستی و همگنی کار کمک کرده. دقت کنید که حتی یکی مثل لیلا اوتادی با آن کلیشه هایی که از او در ذهن داریم یک آن تبرج های معمول زنانه اش را ندارد و حل شده در کاراکتر !
به اینها بیفزایید بازنمایی ماهرانه سیکلی که همه در آن دور خود می چرخند؛ مرکز، یکی است و فقط درجه قرارگیری نسبت به مرکز اندکی تفاوت و متاسفانه خروج از این سیکل ممکن نیست جز رها شدن از گذشته ای که تو در آن نبوده ای اما تاوانش هنوز بر ذمه ی توست در رسیدن به مفهوم ناب عشق با رد شدن از مصادیق آن صد البته با آوای لئونارد کوهن!؟؟
پایان بندی جسورانه و گره گشایی کامل و منطقی بدون درافتادن در بازیهای پایان باز به "پسرکشی" رنگ و بوی اثری مانا داده.
